SALÇALI EKMEK _ Serkan Koktay

Hepimize iyi öğleden sonraları dilerim :) Kitabımın son sayfalarını bu sabah vapurda okuyup bitirdim. Kitabımız 80'li yıllar da hayat nasılmış? İnsanlar, mahalleler, komşuluklar... Bize bunlarla ilgili hikayeler sunmuş yazarımız. Farklı bir kitaptı. Okunmaya değer. O yıllar yaşamamış olsam da o sıcaklığı yüreğim hissetti. Bu kitabı alıken, kitabın ismi beni kendine çekmişti. Anladım beni eskilere sürükleyeceğini. Çocukken, ki hala daha severim, salçalı ekmeğe bayılırdım :) Çizgi film izlerken yemek öncesi kaçamağımdı. Aklıma ilk o geldi. O yüzden hemende aldım. İyi de yapmışım...

Salçalı Ekmek' in dili çok sade, akıcı. Yorulmadan okuyorsunuz. Hatta beyaz kuşe kağıda basılmış. Böyle bir kitabı uzun zamandır okumamıştım :) Kitabımız bir çocuğun ağzından anlatılıyor. Kendi düşüncelerini yazmış, olaylara bakışını duygularını anlatmış ve yaşadığı çevreyi, insanlarını tanıtmış. Bu yüzden kitap minik başlıklarla hikayelere ayrılmış ama hiç bir hikaye kopuk değil, birbirini tamamlar nitelikte. Daha sonra bu da nereden çıktı demiyorsunuz. Erhan çocukluğunu bir güzel bizlerle paylaşıyor. Bakkal Amcası Ahmet'ten, Türkan'a, Melek Teyze'den, Çoşkun'a kadar hayatında yer alan tüm detayları çocuk gözüyle anlatıyor bize. Hikayelerin bazı yerlerinde vurgu cümleleri var. Koyu renkle yazılmış her hikayenin özetleyicisi niteliğinde. Çok hoşuma gitti benim. Çocukluğunu anlatırken şimdi gördüğü gözle yazıyor bu cümleleri. Farklı bir yaklaşım. 

''Özlem, hasret ne mekan tanıyor ne zaman. Seksen beş yıl da geçse, gözünü açtığı ilkleri arıyor insan...''

''Hiçbir yere ait olamamak. Hangi eve, hangi sokağa, hangi şehre? Hep sordum kendime. Ben neyim, nereliyim? Cevap yok, cevabım yok. Ben bir bibloyum. Kah sokağın ortasında kah koca bir şehrin sularında.''

''Yıllar sonra öğrendim aslında hepimizin camdan birer alanda yaşadığımızı. Bir köşesinden diğerine yansımadaki kendimize bakıp geri döndüğümüzü.''

Kitabı okurken düşüncelere dalmadım değil. Hani diyorum nerede o eski sohbetler? İnsanların tüm mahalleyi tanıdığı, komşularla kurulan o dostluklar? Nerede o yardımlaşma, sofraya da bir kap yemek ekleyip oturmak aynı sofra başında... Hepsi çok geride kaldı gibi geliyor bana. Bunlar yapabilen insanların sayısı gün geçtikçe azalıyor yakında hiç kalmayacak gibi. Neden böyle olduk biz? Neden kendi içimize döndük de etrafımızı yok sayar olduk? 

''Doyumsuzluk kanımızda var, oldukça olsun istiyoruz her şeyi. Göregör dünya. Ne kadar modern oldukça o kadar benlik gidiyor özden farkında bile değiliz.''

Kitapta bu cümlenin altını çizmiştim ben sanki soruma cevap gibi oldu. İnsan kendine bakmalı özüne bakmalı birazda. Yaşarken günü değil dünü de, geleceği de düşünmeli, düşünebilmeli...